Stanisław Michalkiewicz urodził się 8 listopada 1947 roku w Lublinie. Szkołę
podstawową i Liceum Ogólnokształcące ukończył w Bełżycach. Studia prawnicze na
Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie ukończył w roku 1969 W roku
1972 ukończył podyplomowe Studium Dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim.
Od lipca 1972 roku rozpoczyna pracę w redakcji pisma „Zielony Sztandar”, w
dziale łączności z czytelnikami. W roku 1977 nawiązuje kontakt z Wojciechem
Ziembińskim i Adamem Wojciechowskim – działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i
Obywatela w Polsce. Przystępuje do Ruchu i jako pierwsze zadanie otrzymuje
polecenie wyjazdu do Francji w celu nawiązania kontaktu z red. Jerzym
Giedroyciem i przywiezienia do Polski pieniędzy zebranych przez redakcję
„Kultury” na potrzeby ROPCiO.
Po wykonaniu tego zadania otrzymuje polecenie zorganizowania pisma dla środowisk
wiejskich.
Pierwszy
numer tego pisma pt. „Gospodarz” ukazuje się w grudniu 1977.
Pismo podpisują panowie: Piotr Typiak i Bogumił Studziński, obydwaj już
nieżyjący. Od piątego numeru „Gospodarz” drukowany jest techniką typograficzną.
Drukarnia początkowo mieści się w mieszkaniu Michalkiewicza, jednak wkrótce, ze
względów bezpieczeństwa, zostaje przeniesiona do mieszkania Tadeusza Szozdy,
który od początku współpracował przy redagowaniu i drukowaniu pisma.
Pismo to odegrało pewną rolę w protestach chłopskich latem 1978 roku. Efektem
tych protestów było powstanie Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Lubelskiej
(przewodniczący Janusz Rożek) i Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Grójeckiej
(przewodniczący Zdzisław Ostatek). Z tych m.in. Komitetów i przy udziale
tworzących je chłopskich działaczy w dwa lata później powstała „Solidarność” RI.
Linię polityczną i programową „Gospodarza” stanowiła obrona prywatnej własności
ziemi i gospodarki rodzinnej oraz przeciwdziałanie tzw. socjalistycznym
przeobrażeniom na wsi, zmierzającym do podporządkowania rolników administracji
państwowej.
Oprócz artykułów w „Gospodarzu”, Stanisław Michalkiewicz publikował również w
drugoobiegowym piśmie „Opinia” pod pseudonimem Andrzej Stanisławski. W tym
okresie Michalkiewicz podejmuje dodatkową pracę tłumacza w warszawskim oddziale
Agencji Prasowej „Nowosti” i wszystkie zarobione tam pieniądze przeznacza na
finansowanie druku „Gospodarza”.
Po utworzeniu w roku 1980 NSZZ „Solidarność” Stanisław Michalkiewicz nawiązuje
współpracę z drugoobiegowym wydawnictwem „Krąg”, kierowanym przez Wojciecha
Fałkowskiego. W początkach stanu wojennego Michalkiewicz zostaje usunięty z
pracy w „Zielonym Sztandarze” w ramach tzw. weryfikacji. Na przełomie marca i
kwietnia 1982 wydaje dla wydawnictwa „Krąg” książkę Andrzeja Alberta (prof.
Wojciech Roszkowski) „Najnowsza historia Polski” w nakładzie 1000 egzemplarzy.
Wykorzystując kontakty w środowisku drukarzy, wydaje też „Dokumenty SDP”, dla
potrzeb zdelegalizowanego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Drukuje również
pierwszy numer pisma „Wezwanie” pod redakcją Tomasza Jastruna.
W maju 1982 roku zostaje internowany w Białołęce, gdzie zaprzyjaźnia się z
Januszem Korwin-Mikkem. Po zwolnieniu podejmuje pracę robotnika rolnego w
okolicach Grójca, a później – robotnika w firmie „Thomex”. W tym też okresie,
wykorzystując kontakty z drukarzami, organizuje druk ulotek dla potrzeb
podziemnej „Solidarności”.
Jesienią 1983 roku, wraz z Marianem Miszalskim, rozpoczyna wydawanie podziemnego
pisma „Kurs”, co inauguruje powstanie wydawnictwa o tej samej nazwie. „Kurs”
jest przedsięwzięciem samofinansującym się. W latach 1983-1989 ukazało się 40
numerów „Kursu” oraz ponad 20 książek, wśród których były m.in: „Rewolucja
konserwatywna w Ameryce” Guy Sormana (nakład 5,5 tys. egz.), „Wolny wybór”
Miltona Friedmana (2 tys. egz.)
„Nowe
bogactwo narodów” Guy Sormana (2 tys. egz.), pozycje historyczne („Droga do
Ostrej Bramy” Jana Erdmana (2 tys.), „Nie trzeba głośno mówić” Józefa
Mackiewicza (4 tys.), a nawet książka dla dzieci („Bohaterski miś” Bronisławy
Ostrowskiej – 1 tys.).
Historia
wydawnictwa „Kurs”, cz. 1 (Strona Prokapitalistyczna) |
Linia polityczna miesięcznika i wydawnictwa „Kurs” sprowadzała się do
propagowania konserwatywnego liberalizmu i liberalnych rozwiązań gospodarczych.
Wyrazem ówczesnego ideowego credo Michalkiewicza była wydana w roku 1983 przez
Officynę Liberałów (Janusz Korwin-Mikke) broszura „Monologi”.
W roku 1987 Michalkiewicz, wraz z innymi sygnatariuszami (m.in. śp. Stefanem
Kisielewskim), podpisuje akt założycielski partii politycznej Ruch Polityki
Realnej, której prezesem zostaje Janusz Korwin-Mikke. Jest to pierwsza partia
polityczna w życiu Stanisława Michalkiewicza. W maju 1988 roku zostaje
aresztowany podczas transportu książek „Kursu” i we wrześniu skazany na
konfiskatę mienia.
W marcu 1990 roku wchodzi do zespołu redakcyjnego tygodnika „Najwyższy Czas!” i
zostaje członkiem władz krajowych Unii Polityki Realnej (pod taką nazwą
zarejestrowała się w grudniu 1990 roku partia utworzona w roku 1987). W roku
1992 zostaje redaktorem naczelnym „N.Cz!”. Po krótkiej przerwie na przełomie lat
1992/93 (praca w redakcji gazety „Nowy Świat”), powraca na stanowisko redaktora
naczelnego „N.Cz!”, które zajmuje aż do jesieni roku 1997, kiedy zostaje
prezesem Unii Polityki Realnej, po rezygnacji z tej funkcji Janusza
Korwin-Mikkego. W roku 1999 składa rezygnację z funkcji prezesa UPR, którą
Konwentykl UPR ponownie powierza Januszowi Korwin-Mikke.
Stanisław Michalkiewicz kandydował z ramienia UPR do Sejmu w kampaniach
parlamentarnych w latach 1991, 1993 i 1997, jednak bez powodzenia. W roku 1992
uzyskał z rąk Marszałka Sejmu nominację na sędziego Trybunału Stanu, którym był
aż do rozwiązania Sejmu w roku 1993. W roku 1991 opracował projekt „małej
konstytucji”, wydatnie zwiększający uprawnienia prezydenta i próbował, acz bez
większego powodzenia, zainteresować nim ówczesnego prezydenta RP Lecha Wałęsę.
W roku 1992 opracował projekt konstytucji, przewidujący system prezydencki.
Projekt ten nie uzyskał niezbędnego poparcia ówczesnych parlamentarzystów m.in.
z powodu postulatu ograniczenia liczebności Sejmu do 120 posłów. Michalkiewicz
był także autorem kilku innych projektów ustaw, m.in. projektu ordynacji
wyborczej (1992), przewidującej wybory wg zasad większościowych. Projekt ten
został jednak głosami posłów centroprawicowych i posłów SLD zdecydowanie
odrzucony przez Nadzwyczajną Komisję ds. Ordynacji Wyborczej.
Stanisław Michalkiewicz jest również autorem książek. Oprócz wspomnianej już
broszury „Monologi”, ukazały się następujące jego książki: „Ulubiony ustrój Pana
Boga”, „Na gorącym uczynku”, „Choroba czerwonych oczu”, „W przededniu końca
świata”, „Szczypta herezji”, „Polska ormowcem Europy”, „Na niemieckim
pograniczu”, „Targowica urządza się przy Napoleonie”, „Studia nad żydofilią”,
„Spod listka figowego” oraz „Dobry 'zły' liberalizm”.
Obecnie pracuje jako publicysta „Najwyższego Czasu!” i „Naszej Polski”,
współpracuje z Radiem Maryja. Jest także wykładowcą w Wyższej Szkole Stosunków
Międzynarodowych i Amerykanistyki w Warszawie oraz Wyższej Szkole Kultury
Społecznej i Medialnej w Toruniu.
Żonaty, troje dzieci.